Rozdział 1

Uwaga, uwaga ! Zaczynam drugą część. Jednak przekonaliście mnie bym dalej pisała to opowiadanie, zresztą mam do niego sentyment. W końcu to jest moje pierwsze opowiadanie. Mam nadzieję, że wam się spodoba :)

--------------------------------------------------------------

- Hej Aga. – uniosłam głowę – Mogę do ciebie dołączyć? –  To była Ana. Kiwnęła tylko głową, a ona usiadła – Domyślam się, że twój stan spowodowany jest kłótnią z Cristianem.
- Tak. Przed chwilą rozmawialiśmy o ile można nazwać to rozmową. Pokłóciliśmy się, a potem odszedł ze swoją nową dziewczyną.  A Ramos wyjechał, bo ja nie potrafiłam przetrawić informacji, które mi podał. A wiesz, przez co to wszystko? Przez ciebie. – wstałam i spojrzałam na nią oskarżycielsko. Byłam zła, potwornie zła. Ona i Tello byli najlepszymi przyjaciółmi. Gdyby nie Merche i Ana nadal bym z nim była.
- Przeze mnie? Dlaczego? – starała się mówić spokojnym tonem.
- Wtrącasz się we wszystko! Przez twój wypadek zjawiła się Merche i odebrała mi Tello. Do tego byłaś z Ramosem i go w sobie rozkochałaś! Kto wie, może to dziecko, które nosisz wcale nie jest Victora tylko na przykład Cesca! Pilnuj swoich spraw i daj mi święty spokój! Domyślam się, że to ty kazałaś mu ze mną zerwać, prawda? Dziękuje ci bardzo! – z moich oczu ciekły łzy i cała trzęsłam się ze złości.
- Dlaczego nie spojrzysz na to, co sama zrobiłaś tylko obwiniasz mnie? To ty chciałaś, żebym przedstawiła cie Sergio. Poza tym, gdyby nie ja to nie wróciłabyś do Cristiana, bo wyjeżdżając do Polski zachowałaś się okropnie. Nie możesz obwiniać mnie o całe zło tego świata.
- No pewnie, przecież ty jesteś święta i nic nie zrobiłaś! Wiesz co?! Pieprz się Ana! – wrzasnęłam i uciekłam. Wbiegłam do domu przepychając się między ludźmi. Chciałam jak najszybciej stamtąd wyjść. Nie mogłam patrzeć na gruchającego Cristiana z Merche. To wszystko mnie bolało. A Anie się należało. Musiałam to z siebie wyrzucić. Chciała być moją przyjaciółką ? To dlaczego pchnęła Crisa w ręce innej ?

Wróciłam do domu taksówką i zaczęłam się pakować. Oprócz ciuchów chciałam zabrać swoje prezenty urodzinowe. Nie mogłam i nie chciałam ich tutaj zostawić. Wiedziałam, że będę musiała zacząć nowe życie. Wszystko zapakowałam do mojego białego Jeep'a. Na szczęście nikogo nie było w domu, więc nikomu nie musiałam się tłumaczyć. Było mi żal rozstać się z małą Isabel, pokochałam ją, ale musiałam.

Dodałam gazu i zwolniłam sprzęgło. Auto ruszyło z piskiem opon. Rzuciłam krótkie "żegnaj domku" i chwilę później, byłam daleko od niego. Jechałam przed siebie. Nie wyznaczyłam sobie żadnego celu. Do Polski nie chciałam wracać. Do Sary nie mogłam, bo od razu by się dowiedzieli. Nie miałam nikogo bliskiego. Na początku myślałam, że może by spróbować z Ramosem, ale szybko zrezygnowałam z tego pomysłu. On przecież mnie nie chce.

Wjechałam na autostradę i cały czas gnałam przed siebie. Po prawie 3 godzinach jazdy, zaczynałam robić się strasznie zmęczona, przecież był środek nocy. Dojechałam akurat do Zaragozy, gdzie postanowiłam przenocować, a rano ruszyć dalej przed siebie. Zajechałam pod jakiś pierwszy lepszy hotel i poprosiłam o pokój. Na szczęście mieli jeszcze wolne pokoje. Znalazłam swój i od razu zaczęłam szukać łazienki. Chciałam zmyć z siebie całą złość i rozgoryczenie.

Po długiej i odprężającej kąpieli postanowiłam sprawdzić swój telefon. Przez całą drogę miałam wyłączone dźwięki, by nikt mnie nie poszukiwał. Na skrzynce głosowej ktoś się nagrał kilku krotnie, również miałam kilka nieodczytanych wiadomości tekstowych i kilkanaście nieodebranych połączeń. Odrobinę bałam się to wszystko sprawdzić, ale z drugiej strony byłam ciekawa.

Połączenia:

Tello x2, Victor x4, Shaki x4, Tomek x5

Wiadomości tekstowe i głowowe:

"Ana przez Ciebie jest w szpitalu ! Mało co nie zaczęła rodzić !

Tello"

Pierwsza wiadomość mnie przeraziła. Jak to Ana jest w szpitalu ? Przecież nic jej nie zrobiłam. To, że na nią nakrzyczałam, nie znaczy, że wywołałam u niej poród. Późniejsze wiadomości były tak samo dobijające.

"Agnieszko, proszę Cię wróć. Ana jest w opłakanym stanie. Rozumiem twoją wściekłość, ale nie powinnaś wyładowywać tego na niej.

Shaki"

"Agnieszka, gdzie jesteś ? Dlaczego zabrałaś swoje rzeczy ? Co się stało ?

Tomek"

"Już wszystko wiem. Proszę wróć do domu. Jakoś to załagodzimy.

Tomek"

Reszta była podobnej treści. Tello wydzierał się na mnie przez telefon nie zdając sobie sprawy, że to on doprowadził mnie do takiej złości. Było mi żal Any i nawet planowałam powrót, ale cholernie się bałam. Stwierdziłam, że muszę się przespać, by zadecydować co będę robić dalej.

Ułożyłam się wygodnie w łóżku, przykryłam kołdrą i oddałam się w objęcia Morfeusza. Miałam nadzieję, że jeśli się wyśpię to zapomnę o wydarzeniach dzisiejszego dnia.

***

-Zostawcie mnie ! Proszę zostawcie ! - rzucałam się i próbowałam wyrwać dwóm oprawcom. Nie wiedziałam która była godzina, ale na pewno jeszcze była noc. Nie mogłam nic zobaczyć, ponieważ miałam zawiązane oczy. Usłyszałam jak ktoś odrywa taśmę i zakleja mi ją usta. Próbowałam kopnąć któregoś z nich, ale gdy mi się udało to od razu dostałam po twarzy. 

Poczułam jak mnie podnoszą i gdzieś ze mną idą. Po chwili to tylko jeden mnie niósł. Zza nas doszedł mnie dźwięk zatrzaskiwanych drzwi oraz ciągnięcia mojej walizki. Przynajmniej zabrali moje rzeczy. Co ja mówię. Oni mnie porywają, a ja się cieszę, że biorą też moje rzeczy. Kto to mógł być i czego ode mnie chciał ?!

Była możliwość, że to brat Tomka - Carlos, ale dlaczego on chciałby mnie porwać. Przecież nic nie znaczyłam dla wujka. Zresztą po ostatnich wydarzeniach to nie możliwe, żeby ktoś w ogóle zaczął mnie szukać. Phhhii nikt nie chciałby mnie szukać. No dobra, może by chcieli, ale żeby się ze mną rozliczyć. Jeśli tym jednym miałby być Carlos, to kto był drugim porywaczem ?

Nie wiem jak przeszliśmy przez recepcję, ale byłam już w aucie. Poznałam to po ryku odpalanego silnika. Co z moim autkiem ?! Moim kochanym Jeep'em ? Czy to właśnie nim jedziemy ? Pewnie już coś z nim zrobili. Ktoś zorientowałby się, że zniknęłam jeśli nadal by stał na hotelowym parkingu. A tak mogą stwierdzić, że opuściłam hotel. Jeśli tak zrobili, to mają dobrze obmyślony plan. 

Ile godzin tak jechaliśmy ? Nie miałam bladego pojęcia. Zasnęłam. Obudziły mnie, dochodzące przez małe okienko, promienie słońca. Wokół siebie nie słyszałam nic. A co widziałam ? Byłam w jakiejś piwnicy chyba. Ściany były puste i obskurne. Wyglądało to okropnie i tak samo pachniało. Leżałam na jakimś starym materacu, chyba koloru białego. Był strasznie brudny, więc koloru nie dało się określić.

Chwilę później usłyszałam ciche pukanie do metalowych drzwi zza którymi byłam zamknięta. Ktoś je otworzył i w środku pojawiła się niewysoka, lecz bardzo ładna dziewczyna. Przyglądała mi się przez moment z przepraszającą miną, a w rękach trzymała tacę z zastawą.

- Cześć - szepnęła prawie niedosłyszalnie - Mam dla Ciebie jedzenie.

Podeszła do mnie i położyła tace obok materaca. Pachniało wybornie, ale nie miałam ochoty by cokolwiek zjeść. Byłam poobijana i nie miałam na nic siły.

- Jestem Ana. Czuję się okropnie, przez to co ci zrobili.

- Ana ! Nie rozmawiaj z nią ! Miałaś tylko zostawić jej jedzenie i wyjść ! - poznałam ten głos. Niestety. Przez chwilę nie potrafiłam dopasować go do twarzy, ale gdy przekroczył próg wszystko się wyjaśniło.

- Ty ! - warknęłam i pożałowałam tego, bo syknęłam z bólu. Miałam krwiaka od uderzenia w szczękę.

- Cześć kochanie . Ana wyjdź ! - skierował się do dziewczyny, która bez wahania do posłuchała - Tęskniłem za Tobą.

- Dlaczego ? - spytałam.

- Nie wiesz dlaczego ? W końcu jesteś moja. Moja i tylko moja ! Nie muszę Cię oglądać z tym całym Srejo.

- Tello ! - warknęłam. Nie przejmowałam się już bólem. Bardziej bolało mnie to jak nazywał mojego byłego narzeczonego. Nadal coś do niego czułam i nie mogłam pozwolić mu na taką zniewagę.

- On już nie jest ważny. Liczy się, że w końcu jesteśmy razem. Nie cieszysz sie złociutka ? - podszedł do mnie, kucnął i złapał mnie za twarz, bym spojrzała mu prosto w oczy. Nie potrafiłam znieść jego widoku. Jak on w ogóle mógł ?! Ufałam mu ! Wszyscy mu ufaliśmy.

- Mój wujek się dowie o tym, że mnie porwałeś. Z kim współpracujesz ?!

- Dowiesz się w swoim czasie - pchnął mnie w tył. Na szczęście upadłam na materac. Wstał i wyszedł. Zostawił mnie samą. Wolałam być sama w tym obskurnym miejscu, niż razem z nim. Nie wiadomo jeszcze co by wymyślił. Poprawiłam się, skuliłam i cicho płakałam. Zostałam uwięziona, przez kogoś komu ufałam. Mimo tego jak bardzo działał mi na nerwy, to jednak darzyłam go zaufaniem.